دو سیاهچاله در مرکز کهکشان ما
دو سیاهچاله در مرکز کهکشان ما
ممکن است در مرکز کهکشان راه شیری دو سیاهچاله وجود داشته باشد!ما کهکشان خود، یعنی کهکشان راه شیری را در حال حاضر می شناسیم ، جایی که محل سکونت *Aagittarius A است ، یک سیاهچاله با جرم حدود 4 میلیون برابر خورشید.اما یک تیم بین المللی از اخترشناسان گمان می کنند که *Sgr A ممکن است یک معشوقه در کنار خود داشته باشد! یک سیاهچالهٔ همراه کوچکتر. آنها با توجه به شواهد تصور می‌کنند حدسشان در این مورد درست باشد.
دوست پنهان
روز پنجشنبه ،سامادار نائوز ( Smadar Naoz) ، اخترفیزیکدان از یو سی ال ای UCLA مقاله‌ای را به همراه همکارانش منتشر کرد. این محققان ابتدا با توجه به مشاهدات خود در مورد ستاره S0-2 ،(بعنوان نمونه) که هر 16 سال یک بار دور *Sgr A می‌چرخد ، متوجه شدند که یک ابرسیاهچاله در کهکشان راه شیری نمی‌تواند در مجاور خود ابرسیاهچاله‌ای با توده ای بزرگتر از 100000 برابر خورشید داشته باشد. اما آنها در عین حال “دوست پنهان” کوچکتر را رد نکردند و احتمال یک سیاهچاله کوچکتر را مطرح کردند.
تقریباً هر کهکشان ، از جمله کهکشان راه شیری ما ، دارای یک سیاهچاله در مرکز خودش است ، با توده‌هایی از میلیون‌ها تا میلیاردها برابر جرم خورشید. برای اینکه بفهمیم چرا چنین اتفاقی رخ می‌دهد باید به زمانی که جهان حدود 100 میلیون سال قدمت داشت برگردیم. به دوران اولین کهکشان ها. آنها بسیار کوچکتر از کهکشان های امروزی بودند ، حدود 10000 برابر کوچکتر از کهکشان راه شیری . در میان این کهکشان های اولیه ، اولین ستارگانی که نابود می‌شدند ، سیاهچاله هایی ایجاد کردند که تقریباً ده ها هزار برابر جرم خورشید بودند.
این سیاهچاله ها به مرکز ثقل قلب کهکشان میزبان خود فرو می‌روند. از آنجا که کهکشان ها با ادغام و درگیری با یکدیگر تکامل می یابند ، برخورد میان کهکشانها منجر به جفت های ابرسیاهچاله خواهد شد – سپس سیاهچاله ها به هم می‌ریزند و رشد می‌کنند. در واقع ابرسیاهچاله های فوق تمایل پیدا می‌کنند که در مدار نزدیک به اطراف هم بچرخند و در مرکز کهکشان در یک رقص تانگوی پیچیده قفل میشوند. این دو ابرسیاهچاله در حال چرخش در همان زمان ، هرکدام در حال کشیدن ستارگان اطراف به سمت خودشان هستند.نیروهای گرانشی از سیاهچاله ها این ستاره ها را به سمت خود کشیده و باعث تغییر مدار آنها میشوند. ستاره شناسان با استفاده از درک ما از تعامل گرانشی بین جفت ابرسیاهچاله های احتمالی و ستاره های اطراف ، می‌توانند پیش بینی کنند که چه اتفاقی برای ستاره ها خواهد افتاد. آنها می‌توانند پیش بینی‌ها را با مشاهدات مقایسه کنند ، و سپس می توانند مدارهای احتمالی ستارگان را تعیین کرده و بفهمند آیا ابرسیاهچاله دارای یک همراه است که در حال اعمال نفوذ گرانشی است یا خیر.
تاریخ باستان
نائوز معتقد است آنتن فضایی تداخل سنج لیزری ، مأموریتی که انتظار می‌رود در دهه 2030 آغاز به کار کند ، ممکن است به دانشمندان این امکان را بدهد که با شناسایی امواج گرانشی نشان دهند که *Sgr A در واقع می‌تواند یک همراه داشته باشد یا خیر.اگر کهکشان راه شیری دارای دو سیاه چاله باشد ، این بدان معناست که روزی با کهکشان دیگری ادغام شده است. نائوز در مقالهٔ خود نوشت: این احتمال به این معناست که “دوست پنهان” *Sgr A می تواند دربارهٔ امروز و همچنین گذشته های دور کهکشان ما چیز جدیدی بگوید.
آرین رسولی
مطالعهٔ مقاله اصلی
