تاثیر فلسفه در نظریه فرگشت داروین

🅿️ تاثیر فلسفه در شکل گیری نظریهٔ فرگشت داروین

کتاب گفتاری مقدماتی در مطالعهٔ تاریخ طبیعی که در سال ۱۸۳۰ توسط جان هرشل نگاشته شده، اولین کتابی است که مستقلا و تماماً به فلسفه علم می پردازد. داروین این کتاب را در ۱۸۳۱ یعنی درست قبل از سفر با کشتی بیگل خواند. او تحت تأثیر عمیقی که کتاب بر او گذاشت در خودزندگینامه اش نوشت «این کتاب به همراه گزارش های شخصی هومبولت “شعلهٔ اشتیاقی در من بر انگیخته است تا چیزی، هرچند اندک، به ساختار علوم طبیعی بیفزایم». (78-8 .Darvin, 1969, pp) داروین پس از بازگشت از سفر، در سال ۱۸۳۸، کتاب را مجدداً خواند و این بار شخصاً با هرشل رابطه برقرار کرد. داروین، هرشل را از بزرگترین فیلسوفانی که هر کلمه اش ارزش شنیدن دارد معرفی می کند. (107 .Ibid, p) او با دیگر فیلسوف علم آن دوران یعنی ویلیام هیوئل نیز دربارهٔ علم بسیار گفتوگو کرده است و دربارهٔ او میگوید: «پس از سر مکینتاش بهترین مصاحبی است که دربارهٔ موضوعات مهم از او چیزی شنیدهام». (66 .Ibid, p) داروین بار نخست که کتاب هرشل را مطالعه می کرد- در سال ۱۸۳۱- دربارهٔ آن با هیوئل نیز به تبادل نظر پرداخته بود. (15 .Ruse, 1989. p) مایکل روسی، فیلسوف و مورخ زیستشناسی، معتقد است تأثیر عمدهٔ هیوئل بر داروین از طریق مباحثات میان آنها بوده است، هرچند داروین نوشته هایی از هیوئل را نیز خوانده است. هیوئل کتاب تاریخ علوم استقرایی را در سال ۱۸۳۷ نگاشته بود و داروین آن را در سال ۱۸۳۸ با دقت تمام خواند و تمام کتاب را حاشیه نویسی کرد. اما روسی شک دارد که داروین کتاب بعدی هیوئل یعنی فلسفه علوم استقرایی بر مبنای تاریخ آن را مستقیماً خوانده باشد، هرچند مروری را که هرشل بر این کتاب نوشته مطالعه کرده است و پس از آن چنین نوشته است: «باید کتاب فلسفهٔ علم هیوئل را بخوانم». (Ibid) اما در مورد جان استوارت میل شاهدی در دست نیست که داروین کتاب نظام منطقی میل را قبل از چاپ اول کتاب خاستگاه گونه ها خوانده باشد، اما بعد از آن و از طریق هاکسلی که بسیار تحت تأثیر میل قرار داشت با افکار میل آشنا شده است. (15 .Hull, 2003, p) جالب آن است که همعصران داروین او را به عنوان یک فیلسوف می شناختند، هرچند که در آن دوران اصطلاح «دانشمند» به تازگی رواج یافته بود و به مرور جایگزین اصطلاح «فیلسوف طبیعی» می شد. دربارهٔ میزان تأثیری که داروین از فیلسوفان گرفته است کافی است به این نکته اشاره کنیم که داروین کتاب دربارهٔ خاستگاه گونه ها را «یک استدلال طولانی» نام می نهد و مهمترین کتاب تاریخ زیست شناسی را

در قالب یک استدلال صورتبندی میکند؛ کاری که معمولا فیلسوفان می کنند. اما داروین خود میگوید «توان من برای پیگیری رشته های کاملا انتزاعی و طولانی اندیشه ها بسیار محدود است؛ به علاوه هیچ گاه در متافیزیک یا ریاضی توفیقی نداشته ام». (85 .Darvin, 1969. p) شاید همعصران وی به خاطر دور شدن او از مسیر استقرایی، که به عقیدهٔ آنها یگانه مسیر صحیح پیمایش علم بود او را فیلسوف میدانستند. داروین در سال های پس از بازگشت به انگلستان از سفر با کشتی بیگل، علاوه بر مطالعهٔ آثار هرشل، هیوئل و مکینتاش، آثار دیوید هیوم و آدام اسمیت را نیز خواند (315 .Le Wens, 2009, p) و بنابراین، باید مقداری از این گفتهٔ او را به حساب تواضع وی بگذاریم.

📝📎پ.ن:اصطلاح انگلیسی Scientist توسط هیوئل و در در دهه ۱۸۳۰ در انگلستان رایج شد. احتمالاً نکته ای که شد به آن اشاره دارد این است که بسیاری کارهای داروین را فلسفی قلمداد می کردند و نه کاری در زمینه فلسفه

تفاوتهایی میان کاربرد پوپر و داروین از واژه » متافیزیک» و دیگر فیسلوفان وجود دارد. پوپر گاهی این واژه را معادل فلسفه، گاهی معادل «غیر علم»، گاهی معادل ابطال ناپذیر و گاهی نیز به معنای عرفی واژه به کار می گیرد. داروین نیز علاوه بر معنای عرفی به جای روانشناسی، سیاست، تاریخ، اخلاق، و فلسفه از واژه متافیزیک بهره می گیرد. (2007 ,Le WenS)

@arian_xboy ✍

📚منابع

1-Darwin, C., 1969, “Autobiography. ” By N. Barlow (ed.), New York, Norton.

2-2009, “The Origin and Philosophy” in: The Cambridge Companion to The “Origin of Species”, by M. Ruse and R. Richards, Cambridge University Press, pp. 314-332.

3-Hull, D., 2003, “Darwin’s Science and Victorian Philosophy of Science” in: The Cambridge Companion to Darwin, Hodge J. and Gregory Radick (eds.) Cambridge University Press.

4-Lewens, T., 2007, Darwin, Routledge.